Soru

hangi çırayı yaksam

elimde bir iz

ama tutuşturamam ateşi

nispet mi acep kısırlığa ya da körlüğe

bu neyin nesi

bıraksam her şeyi rüzgara

bulutlara uzansam,

gizemlerin körpe saflığında,

fırtınanın kararlılığında, doğrusu tutkusunda

açılsa çıtırdayarak, savrulsa özgürlüğe

gerek mi

bir kıvılcıma esiriz yine de

direnmek istemesi ateşin yoksa delice

belki utanmıştır diyorum

kendini vermiştir deliliğe

çıra, rüzgar, nefes, eller, irade

size sorsam nedir sinemde bu iz

ateş bile bu kadar anlamışken beni

tutuşturamam ya hata nerede

kendi içine büzülmüş bir güneş gibiyim,

her şey tesirsiz

sulara mı bıraksam yoksa diyorum

kiminizi tanımış kiminizi yeni tanıyorken aslında

ümidim şu belki siz bilirsiniz

Leylâ ‘yı Sorma Benden

Oysa Mecnun bütün deliliği almış gitmiş

Kupkuru bir hayat kalmış ve adeta oyun bitmiş

                                                           Sezai Karakoç

oyun bitti âh mecnun, gündüzlerden kovuldum

durmadan üşüyorum dolaştığın çöllerde.

ardından kavrularak ateşlerde yol buldum

sabahları avladım can aştığın çöllerde,

ve işte oyun bitti, gündüzlerden kovuldum…

        gel, son seherler de uçuşup gitti

        kuru hayat kaldı ve zaman bitti.

        bırak rüyaları, düşleri bırak!

âh mecnun deliliği alıp gitme elimden

neylesin beni şimdi yalnızlığımın yası.

bilmelisin, gökleri tutmak istiyorum ben…

kuşattığın ufkumu vurmuş yarin hülyası,

ne olur deliliği alıp gitme elimden

        yoksa topal kalan aklıma güler

        ruhumu delerek geçen süngüler.

        haberci son kuşlar lânetlendi bak!

şaşmışım neyim kimim Leylâ ‘yı sorma benden

ne gelen var öteden, ne haber var gidenden

Tutku

ben saf bir çocuktum sen peri kızı

düşümde öperdin gelip her gece

akardı ardından kuzey yıldızı

kelime kelime ve hece hece

dünyam bir kubbeydi gökkuşağında

yalnız ben görürdüm tüm haleleri

yüreğim seninle ışık bağında

koştururdu bir ileri bir geri

ve tüm bulutları sunardım sana

söz ver derdim tekrar gelesin diye

baktıkça her defa dönüp arkana

özlemin kalırdı bana hediye

ben saf bir çocuktum mutlu ve aşık

sen bana verilmiş son oyuncaktın

büyüsem mi bilmem aklım karışık

bahçeme koca bir soru bıraktın

Sen Gittiğinde Henüz Güneşim Doğmamıştı

Üstad Necip Fâzıl 'ın hatırasına

sen bu iklimlerden gittiğinde ben
şafak ışıklarını görüyordum henüz yeni
bir gözüm açıktı
belki gönlüm açık
fakat meşin bir kafam vardı işte bildirdiklerinden
kırkbinlerden biri gibiydim yani
ve saatleri öldürüyordum izbelerde
ciğerlerimi katlediyordum/ikinci yüzüne yaklaşmıştım şu koca kentin
bir gözüm açıktı
seni duyuyor seni tanıyordum
başımı kaldırdığım oluyordu ara sıra
ışığa tutunduğum oluyordu
sonra
şehrin köhne sokaklarına dönüyordum
çalınmış şehrimin sokaklarına
kara yürekli adamların avcundaki sokaklar/
ardına düşmüştüm maskeli bir batı kızının
iblis ülkelerinde koşuyordum kör/topal
ışığına emekliyordum şafağın arasıra
yani sen gittiğinde henüz
maça kızının peşinde geziyordum

sen bu iklimlerden gittiğinde ben henüz
yeniden doğuyordum
daha gülmemiştim saçımın akı da bilir
taşıyanlardan biri olamamıştım seni
yolculayanlardan olmamıştım
dua ediyordum yine de bir elim açık
akşamlarda ışığa sarılmak istiyordum
/öz vatanında parya bilmiştim kendimi senin gibi
fakat sefil aklım sürülmüştü neonların arkasına
sonra sesini duyar gibi hayal meyal
çalınmış ülkeme ağlıyordum
gözyaşına doyamamış ülkeme
ve seviyordum su seslerini, kuş seslerini
ezan sesini seviyordum/
sahta güzelliğini öğrenmiştim ya batı kızının
sahte nazını artık biliyordum
fakat sen gittiğinde
düş kentimde güneş doğmamıştı henüz
şafak söküyordu henüz ben doğmamıştım
iblis sihirlerin gölgesindeydim bir gözüm açık
batı kızının işvesi bırakmıyordu, sarıyordu
esirdim, şaşkındım, yani gelemiyordum
bekliyordum
sen gittiğinde henüz kuytularda
maça kızının ölmesini bekliyordum

(1994), Dağlarda Yer Yok 'tan

Akıl

Söğüt dallarında bir buruk hüzün

An be an dağıttı şu altın bağı

Alın çizgileri gibi, gündüzün

Bağrında yoğurdu öksüz toprağı

Gönlünü kaptırdı bir sâde kuşa

Vurmadı son küheylânı yokuşa,

Saksı diplerinde bastığı tuşa

Uzattı hediye diye bu çağı

İğne deliğinden geçmeden devler

Ona aşk iksiri sundu alevler

Sesine gözyaşı yükleyen evler

Tutup ensesinden fırlattı dağı

Nihayet sayılar kaçtı gizlice

Boynundan asılıp durdukça gece

Ve aynada aksi olacak cüce

Sinsi sinsi çekip kopardı ağı

İstanbul 'a Gazel

Rüzgâr âşıktır sana, yıldızlar sana tutkun
İstanbul, ey İstanbul kendini söze bırak

Hasretinden gündüzü iple çekiyor güneş

Aya sorarsan, ona gece en iyi durak

Şüphesiz güzelliğin kentler içinde eşsiz

Mâzin bir çocuk kadar, bir sevgi kadar berrak

Yedi tepen yedi gül, açar kıymet bilene

Bizde takdir kalmamış; iklimlerimiz çorak

Bir semtin yok ki güzel olmasın bir şekilde

Ancak gönlümüz henüz anlamaktan çok ırak

Ne toprağına sahip çıktık ne de suyuna

Aramıza nereden girmişse hain firak

Yine de ey İstanbul özler seni bu şair

Kalbi kara olsa da, eli boş, gözü kurak

Hikoya

hazon yaprog’i edi u kuni zamon
va ayol xiyonat tug’di
sadafdan
yetti zarpechak umrini yashab

faryod faryodiga yetti mahal tusharkan qulab

zamon oqsar edi u kuni
qon qirmizi ekanligin bilsa-da
ilon tug’ildi birdan
suvlar teskari oqdi / yo’q qurib qoldi
u kun qorasovuq yashirin
olovga tashlandi
olovni bo’g’di
va to’xtab qoldi
to’xtab qoldi xivchinlarni kutayotgandek go’yo
yetti kun uxlamagan tegirmon

Tarjimonlar: Jabbor Eshonqul va G'aybulla Boboyorov

Beni Aldatamazsın

Besleme beni istatistikle,
yanlış rakamlarla, numaralarla.
Aptal yerine koyma beni
sebeplerle.
Açıklamaya kalkışma bana
benim ne düşündüğümü,
ne gördüğümü.

Tanık oldum her şeye!
Yüzünü gördüm bir çocuğun
açlıktan ölen bir çocuğun yüzünü,
ve gördüm
bir zamanlar o çocuğun annesi olan
kemik demetini,
gördüm kemik destesini.

Yusuf Tahir
İngilizce 'den Çeviri: Ahmet Yalçınkaya