Döneceğim

Döneceğim kararlı olarak
geri döneceğim
engeller doldursa da dünyayı
bukağılar doldursa
kurtarmak için yahudinin ellerinden
mateme bürünmüş toprakları
döneceğim
kara günleri kaldırmak için üzerinden
döneceğim

Unutur muyum ki
bir gün gelmişti onlar
vaatsiz, sözsüz
fitnenin çırasıyla kararmıştılar
yahudinin lekesiydi işte bu
unutur muyum
tapınağı
ve öldürdükleri ne varsa
şahittir Araplar
unutur muyum

Vahdet, 1990

Necîb Ahmed (Mısır)
Türkçesi: Ahmet Yalçınkaya

İmam Hüseyin (r.a.)

Hz. İmam Hüseyin (r.a.), canını vererek Müslümanların zalime hiçbir zaman boyun eğmemesi gerektiğini gösterdi. 

Üzüntümüzle birlikte ondan ibret almayı da öğrenmeliyiz.

AY / AEY

Filistin Zeytini

Meltemin gidip de dönmediği yerde;

İçinde bülbül ötüşünün olmadığı

Ve serçe sıçrayışlarının artık görülmediği

Geri gelmediği yerde,

Şimdi yabancıların oturduğu yerde,

Orada

Ve zamanın eskisinde

Ecdat zeytin ağaçları ekti,

O yeri ektiler

Yüzlerce, yüzlerce seneden

Ektiler onu

Zamanın hayli eskisinde.

Renkleri o yerin

Mübarek ağaçlara vurdu,

Kökü

O eski yerlerin derinliklerinde uzayana,

Renkleri,

Ülkelerden emdi güneşin ipekli ışıklarını

Renkleri onun

Vardı ve yok olmadı

Ve kalacak

Kırmızı

Yeşil

Esmer

Meltemin geri gelmediği

Ve şimdi yabancıların yaşadığı yerde

Yüksek durur zeytin ağaçları,

Hareket ederler öfkeyle.

Antika yer denir ya

Girer

Güçlükler beldesi şafağına

Ve nehirlerin açıklarında

Yayıldı ağacın hışırtısı, methi

Filistin ‘de

Tüm Filistin ‘de

Kükremeye dönüştü hışırtısı

Onun

Ve dallar,

Bütün dallar

Bir kanal oldu, yol oldu.

Orada

Ve o günün sabahında

Ufkunda eski yerin

Her nerde gelişirse zeytin ağaçları

Üç rengiyle

Üzerimize vurur sabah güneşi

Bize yansır,

Parlak,

Kuvvetli,

Üzgün,

Ve sert,

Bolluk içinde olur

Karanlığa bürünmüş ülkeleri

Vahdet, 1988

Kırağı, 1997

Orijinal Japoncası:  Şuhatşi Takatu

Arapçası:  Bekir Abdulmen'am Muhammed

Türkçesi:  Ahmet Yalçınkaya

Ellerin kırılsın Yahudi!

    Musa (A.S.) ’ya yüz çevirip ihanet sembolü haline gelmekle yetinmedin, asırlar boyu ektiğin fitne tohumları ile yeryüzünü kan gölüne çevirdin.  Kendinden başkasını insan kabul etmediğin için dünya ’ya hakim olmayı hakkın sayacak kadar kirlettin ruhunu.

    Lânetlenip yeryüzüne dağılacak kadar sapık olmasaydın peygamber şehit etmeye kalkar mıydın hiç?

    Hak ettiğin cezaya bile razı olmayıp Siyon dağında, yeni bir Süleyman tapınağı etrafında toplanma hayaliyle yaşadın.  Artık bu rüyayı gerçekleştirmek için yapamayacağın bir şey yoktur.  Burnunu sokmadığın ne bir iş ne bir yer kaldı.  Talmut sayfalarına işlenmiş ihtirasın uğrunda Fatih ’i zehirleyebilecek kadar sinsi, kendi vatanlarında esir aldığın Filistin mazlumlarına işkence edecek kadar vahşi olman da bu necis ruhunun görüntüleri değil miydi?

    Dünyayı kendi hakkın olarak görüyordun…

    Milyonlarca insanı kendine köle edebilmek için neler yapmadın ki!…  İblis ’i hayrete düşürecek derecede tağutları yaymayı nasıl becermiştin?

    Senin en büyük marifetin ahlaksızlığındı.  Tahrif ettiğin Tevrat ’ı bile yetersiz görüp Talmut ’u düzecek kadar adileşmiş olman da bu sıfatının yansımasıydı zaten.

    Az çalışmadın…

    Masonluğu mu icat etmedin?…

    Birleşmiş Milletler safsatasını mı uydurmadın?…

    Savaşlar mı çıkarmadın?…

    Hep o Siyon dağı uğrunaydı.

    Çengelini her yere atabilmiştin.  Dünyaya baş belası ettiğin Gurion ’ların, Begin ’lerin, Şamir ’lerin yanısıra Almanya ’da Marx ’ları, Münzer ’leri, Amerika ’da Rockefeller ’leri, Kissinger ’leri, İngiltere ’de Rothshild ’leri yetiştirdin.  Altıyüz sene İslâm ’ın bayraktarlığını yapmış bir milletin içinden bile İbrahim Temo ’ları, Abdullah Cevdet ’leri, A.Emin Yalman ’ları ve daha nicelerini çıkarabilmiştin.  En büyük düşmanın İslâm ’ı kalplerden silemesen de Müslümanın kuvvetini elinden almıştın.

    Ve Flistin ’in bağrına yerleştin…

    Elinin uzanmadığı yer yok gibiydi.  Öyle görünüyordu ki amacına ulaşmıştın;  dünya sana hizmet ediyor, her yerde sözün geçiyordu.

    Nihayet şımardın.

    Öz yurtlarında garip bıraktın herkesi…

    Filistin ’de kendin, diğer yerlerde uşakların, masum ruhlara olduğu kadar masum vücutlara da işkence etmeyi zevk haline getirmiştiniz.

Daha ne istiyebilirdin?

    Sen hiç doymadın!

    Özlemin, Fırat ile Nil arasında bir İsrâil ’di her zaman.

    Bugün ümitlisin belki…  Yarın da ümitli olabilirsin.  Filistin ’deki vahşetine kimsenin aldırmayacağını da umabilirsin.  Senin uşakların sana ne diyebilir ki, değil mi?

    Ama yanıldın!

    Lânetlendiğini çabuk unutmuşsun meğer…

    Kanlarını döktüğün masumların duâlarından korktuğunu gizlemene gerek yok.  Yaptığın zulmün, senin son çırpınışın olduğunu anlayacağın büyük gün yakındır çünkü.  Ellerinin kırılacağı zamanı müjdeleyen duaları susturmaya kalkman da kurtarmayacaktır seni.  Her zâlim gibi sen de tepen üzerine dikileceksin!…

Zaman, 1988

Bu yazı 1988 yılında yayınlanmış olmasına rağmen maalesef halen geçerliliğini koruyor. Siyonist zulmü devam ediyor. Biz de aynı düşünceleri tekrar paylaşma ihtiyacını hissederek yazıyı burada tekrar yayınlıyoruz. Yazıdaki hitabın muhatabı şu anda Siyonizmi savunan kim varsa odur. 

Akledenlerden olalım

Allah (CC) insanlara akıl vermiştir ve bu aklı kullanmalarını öğütlemiştir.

Aynı konuya değinilen ve aşağıda bağlantıları (link) verilen iki ayrı yazıyı okuyun. Muhakkak ki Allah (CC) 'ın aklımızı kullanmamız yönündeki öğüdünün hikmeti hakkında da düşüneceksiniz.

http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yildiray-ogur/581682.aspx

http://www.zaman.com.tr/pazar_iste-sozde-denilen-selam-teror-orgutu_2235365.html

Akledenler için neyin yalan neyin gerçek olduğunu anlamak o kadar da zor değil.

Ahmet Yalçınkaya

(Aktaran: A. Edip Yazar)

Bu konuda esinlenmemize neden olan Sn. Oruç Baba İnan 'a teşekkür ederiz. AEY

Milletin Sağduyusu

Peygamberimiz (SAV) bir hadisinde:

"Mü'min aynı delikten iki defa sokulmaz, ısırılmaz."

buyurmuştur (Buhâri, Edep, 83; Müslim, Zühd, 63).

Bu ülke bir Ahmet Necdet Sezer komedisi yaşadı. O dönemde Cumhurbaşkanı 'nı halk seçmiyordu.
Halkımız, Ekmeleddin İhsanoğlu ile aynı komedinin daha düşük seviyelisini yaşamayacak kadar sağduyuludur.

Bunu, Sezer döneminde benim gibi yurt dışında yaşayanlar çok daha iyi bilirler.

Ahmet Yalçınkaya

(Aktaran: A. Edip Yazar)

Bayram günü bir başkadır

Kutlu bir gündür bu…

     Bir Ramazan-ı Şerifi daha tamamlamış olmanın mutluluğunu paylaştığımız gündür.

     Dünyanın neresinde olursa olsun, o gün bütün Müslümanlar aynı heyecanı duyar, aynı düşünceleri taşırlar. Güneşin doğuşunu takip eden saatlerde ağzı tatlandıran her lokmanın lezzeti Türkiye ’de de, Pakistan ’da da, Malezya ’da da aynıdır.  Çünkü o gün, Müslümanların bayramıdır.  Ramazan ’ı yaşamış olmanın bayramıdır. 

     Müslüman çocukların sabırsızlıkla bekledikleri gündür o gün…

     Sokakları cıvıl cıvıl dolduran seslerin sahipleri o kutlu zamanı az özlemediler.  O çocukların içinde öyleleri vardı ki, o günün heyecanını daha bir duyabilmeki çin mübârek Ramazan günlerinde körpe midelerine gem vurmuşlardı.  Biz yetişkinlerin nefsimize vurmakta çoğu zaman zorlandığımız gemi, onlar gözyaşlarına rağmen vurmuşlardı midelerine…

     Bu çocuklar için o gün doğan güneş her zaman doğan güneş değildir.  Onlar, hasretini çektikleri bir güneşin ışıklarını görmektedirler o gün.

     O kutlu gün, Müslümanların sevinç günüdür…

     O gün, her Müslüman sevinmeli, diğer Müslümanları sevindirmelidir.  Ramazan-ı Şerîf ‘i, aç kardeşinin halini anlayarak geçiren Müslümanın, aynı kardeşini, sevincine ortak etme zamanıdır.  Afganistan ’da, Filistin ’de, Eritre ’de, Moro ’da ve dünyanın diğer yerlerinde kafirlere karşı mücadele eden kardeşlerimizin sevincinin bizim sevincimizle aynı olması için ne yapmak gerektiğini düşünmenin zamanıdır.

     Bizim gibi rahatı yerinde Müslümanlar bunun şuurunda olmalı, kafirin zulmü altında inleyen kardeşlerinin de sevinmeleri için gayret sarfetmek gerektiğini hatırlamalıdırlar.  Çünkü o gün sadece kendilerinin bayramı değildir!

     O kutlu gün bütün Müslümanların bayramıdır!..

     O günlere tekrar tekrar ulaşmayı Cenab-ı Hak ’tan niyaz ediyoruz. 

Yeni Asya, 1991

Ayların En Güzeli

Bahçeler sundun bize mağfiret güllerinden,

Açtın da kalbimizde ey ayların incisi.

Seninle yakın oldu rahmetin ayak sesi

Ve seninle gözyaşı ümit verdi, derinden…

Göklerden çekilmedin; bekledin gündüzleri,

Ruhlarımız melekler yoldaşı olsun diye.

Ey Rabbimiz ‘den bize gelen eşsiz hediye,

Sen nurlu akşamlarda güldürdün öksüzleri.

Kentin sokaklarını doldurdu ışıkların,

Kanayan yaraları sardın saatler boyu.

Seninle bıraktık ah, bıraktık biz uykuyu

Ve senin hatırına affoldu âşıkların…

Kırıldı utancından günahın azgın eli,

Başkalaştıkça tatlar her iftar sofrasında.

Terk etme yürekleri kal gönül aynasında,

Ey merhamet pınarı: Ayların en güzeli!

Altınoluk Dergisi, Aile Eki, Ağustos 1991

Peygamber 'e

Siz insan evladı, Abdullah oğlu

Arap çölü gibi ateşli, korlu

Peygamber oldunuz, muzaffer tuğlu

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Ey Allah Resulü, ey eşsiz insan,

Yolunuzu aydınlatmıştır Kur’an,

Siz dünya serveri, siz nur-u cihan,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Kıyamet gününde, Mahşer gününde,

Size nasip olsun Mahmud makamı.

Her an dilinizde ümmetin adı,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Sizinle savaştı müşrikler önce,

Bir lahza durmadı cenk ve husumet,

Rabbimiz korudu sizi vaktinde,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Sizin muradınız hidayet olur,

Biçare kullara inayet olur,

Size ümmet olmak saadet olur,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Sizi ziyarete gelmiştir cihan,

Sizle gece gündüz Medine aydın,

Ay sevinçle bakar, Gün gitmez burdan,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Kabriniz önünde garip milletler,

Yüzler başka başka, başkadır içler,

İşte insana has türlü sıfatlar

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Bir yanda imanı bütünler durur,

Bir yanda kibirli insanlar yürür,

Hepsi de Allah ‘tan ferahlık diler,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Merhametli insan, geniş kalp Resul,

Herkese iyilik dilersiniz hep

Ne var ki bazısı küfürle meşgul,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Biri pakım diye yeminler eder

Ancak içi kara, Şeytan ‘la dosttur

Böylesi artırır yalnız gam keder,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Hazret, sorun bizim günahımızı,

Doğru yola salın şaşkınımızı,

Ulaştırın Mevla ‘ma âhımızı,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Dünya ‘da iyiler hâlâ çok, şükür,

Onlar var ki yere nur yağmaktadır.

Ümmetsiz yok size sükûnet, huzur

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Geldim ziyarete, yaralı canım,

Azar ve belaya doymuş insanım.

Sizin izinizde tozum, toprağım,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Hak deyip iğneyle dağları kazdım.

Ben kulum, gah doğru yoldan da azdım.

Tevbe ifadem bu şiiri yazdım,

Esselamu Aleyke, ya Muhammed

Asselamu Aleyke, ya Ahmed

Abdullah Aripov (1941 - )

Özbekçe ‘den çeviren: Ahmet Yalçınkaya

Özbekistan 'ın günümüzdeki en büyük şairlerinden biri, yeni Özbek şiirinin öncülerindendir. Dünya edebiyatından yaptığı şiir çevirileriyle de tanınır. Şiir kitaplarından bazıları Gözlerim Yolunda,  Anacan, Kaside, Ruhum, Hayrat, Hekim ve Ecel, Hac Defteri ve Sevap.

Is it Sarajevo which burns or are we that Alija

I.

Where is this smoke rising from, Alija…

Where from comes this smell of fire?

Is it the relic soil of your country which caught fire

or the invisible flames of our burning cities…

Is it the ashes of Sarajevo being so thrown around?

I have seen that your orphan nations crime was just to believe,

it was said that you deserve the fierce of this cursed age.

An age called the West, a masked face, a treacherous ambush

a fierce called the West, Oh, its name and fame be ruined…

I have seen it is your belief which frightens this cursed age

If your country is destroyed, believe that we will be destroyed

if your country is destroyed, we will drag ourselves along the ground.

Pity us, pity our country which has lost its eternal sun,

pray for us that black clouds do not keep at us anymore!

If your country is destroyed, believe that we will be destroyed,

pray for us that our blood flows firstly for the sake of belief.

Is it the fog of our country which covers the skies, Alija…

Or is it the ashes of Sarajevo being thrown around?

II.

Where is this wail rising from, Alija…

Where from comes this cry, this voice of oppressed ones?

Is it the raped women of your country who are crying

or the echo of screams left from our dirty brains…

Is it the children cut into pieces and thrown around with the winds?

I have seen it is cruel that we laugh, that we play

I have seen it is difficult to eat, to drink, and to sleep.

The cage of our chests will be tight for all of us I know,

from now on we cannot look at pretty faces of children…

I have seen we cannot look at their innocent eyes

If those children cease to exist, believe that we will cease to exist

if those children cease to exist, we will fall into deep holes.

Pity us, pity our country which has lost its eternal soul,

pray for us that we get our beautiful light again.

If those children cease to exist, believe that we will cease to exist,

pray for us that we fight in sees, and we fight in the skies.

Is it our fake tears which get upon pilgrim winds, Alija…

Or the children died before playing games are thrown around?

Translated by: A. Edip Yazar

Original Turkish of this poem,  “Saraybosna mı yanan biz miyiz Aliya” has been awarded with the First Prize in the International Turkish Language Bosnia Poetry Contest in 1994

To the memory of the “Wise King”.

Ağacım Meyve Verdi Toprağımda Başak Var

I.

bir yorgun ağaç, sonbaharında

sararan yapraklarıyla

dalları kurumaya yakın

külrengi bulutların altında

bakır gökyüzüne çevirmiş yüzünü

intizarın çeşmesinden beslenen

ve malihulyaların

kaderinde çizgileri görünen

tükenmeye yüz tutmuş özsuyuyla

bir solgun ağaç

çağın sonbaharında

işte bu benim ağacım, bu benim

anlamaya çalışın

güneş, ay ve bazen yağmurlar

emin olun benim şahidim

onlar bilirler beni elbet

rüzgar da anlar beni bilin ki,

beni anlar nurdan ışık kapmış dalgalar

fakat siz

bu kadar konuşmazdınız eğer görseydiniz

gecenin örttüklerini

ve yaktığını gündüzün

bilseydiniz…

bilseydiniz neden geri gelmiyor giden

ağlardınız daha çok

gülmezdiniz

anlamaya çalışın beni lütfen

II.

bir kuru toprak ne kızıl ne beyaz

çölün fırtınası yüzünü yalayan…

sıcak olmasına sıcak ana gibi

fakat kuru

deniz bilmez, nehir tanımaz

mert ve engin bir kucağın sahibi

hayalinde okyanusa ulaşmak

çünkü biraz uzaktan tanır yağmuru

çölden emzirilen sarı ummandan

yeşili bilmez maviye kanamaz

bir rüzgar gibi geçer, kulaktan giren

ardında kalan

aslolan özlemdir çıplak ve duru,

hakikat hendeği aşmak

üstü bulanık kaygılar damar damar yayılan

zamana dibi doymaz…

bu benim toprağım, benim ocağım

lütfen anlamaya çalışın

ne beklesin sırasında bir bulut

bir çöl dikeninden, kara çalıdan

suya hasret toprağım

ne var kargaların şahı anladı

ve anladı heves, anladı umut

ne var ki anlamaz yine de yalan

ben hasret idim yaprağa herkes bilmeli

lütfen beni anlamaya çalışın

meyveye hasret idim

bir sırça sarayın kenarında saçağım,

dedim artık gidilmeli,

kaygılar gönlümden dağılın

III.

ey alim anlat sana öğretilenleri

nasıl neden nerede…

anlat bildiğini at şu yükünü

anlat varı, yoğu ve Vareden ‘i

bilsinler bir doğuştur yeniden

yeni bir nefes her bâride

var olmanın ateşidir suyudur

kor içinde bekleyen çeliğe

anlat sabır neymiş tahammül nedir

ey alim işte bu karinedir

de ki işte sabır her gönlün aşı

hakikat budur

açacak goncanın şafak nöbeti

arının çiçeğe konacak gücü

de ki işte sabır

“her işin başı”

ey şair anlat taşanı yüreğinden

zincire vurulamayan sevinçleri

anlat ki coşkusu

sığmaz bir yere

çılgınlık daha kolay daha sessiz

bu kopup gelen fırtına

bir deli sestir ki haykıran derinden

anlat mucizeleri

ayaz soğuğunda yuva gözleyen kuşu

anlat varsınlar farkına

engel tanımaz sellerin

bir toprak fedakarlığıyla

huzuru kalkan yapmış derelere koşmasının

varsınlar farkına

sen ise

asla aldırma

özlemle yoğrulmuş uzak ekinden

zamanın mekanın ve yıldızların

akmasına

ey şair haykır rahmetini sonsuz kudretin

gözyaşınla yıka kalbini

aldırma kimsenin bakmasına

bu ağaç dalında hayatın duruşu

anlık bakışı gibi utangaç kızların

fanusta bir kandildir eğilir yere

kaybolsa da izleri

de ki hayattan bahsetmek için sabır gerek

arif diye tanıt şakirtlerine

bıkmayan yılmayan kardelenleri

IV.

her şey oturur denklemine

ve durulur sular

bir taraftan çocuklar gibi beklentili

var mıdır yok mudur hiç dert etmeden

başaklar boy verir toprak kendi renginde

yorgunluğu atar ağaç üzerinden

huzur isteyen ihtiyarlar

bir goncaya bakar gibi geçmişi

özenle ve kıyamadan tutarlar

her şey yerli yerinde

güneşin yaktığı ufuklar daha berrak

öyle olmalı görünmese de

bilinmese de

aşikar oldu kuraklıklar dert değil

yeşertilir tüm çöller ağlayarak

anladım ki şükrün tam zamanıdır 

tüm sıcaklığına rağmen heyecanın

bulutlara yükselir salıncaklar

kaynayan kana rağmen

sükunet olmalıdır

yine de sanırım her şey açık

her şey sade

inine çekiliverir med cezirler

daha basit artık her ne varsa karışık

daha güzel ne varsa canlı cansız

her şey asude

herkes aşık

yeterince açığa vuruyor gelincikler

ki her an şükretmek zamanıdır

Seçkin Varlık

İddiayla söylerim şunu, bilirim

Seçkin bir güçtür Hazret-i Muhammed,

Üstün varlıktır derim.

Bilirim ihtimal dışı, mümkün değil

Meydana gelmesi bir eserin ki şahane

Sade bir gücün, insanın elinden.

İhtimal dışıdır var olması,

Olağanüstü varlığın zuhur bulması

Bir gücün sadece kuvvetinden.

Üzüntümün sebebi

Sana

Çağdaş olmadığımdır, ey Muhammed!

Üzüntüm,

Yaşamadığımdan aynı asırda.

Senin değildir kitap.

Öğreticisi olduğun,

Yayıcısı olduğun kitap ilâhîdir.

Bu kitap ait değildir sana,

Eser senin değildir.

Ne kadar gülünç bunu inkâr etmek,

Ve savunmak aksini.

İleri sürmek kadar gülünç,

İlimlerin boş olduğunu

Ya da abesliğini.

Artık görmeyecek insanlık, asla

Seçkin bir gücü senin gibi,

Seçilmiş varlığı bundan sonra.

Bir defa görmüş, görmeyecek,

Bunu söyler bunu bilirim,

Görmeyecektir daha.

Büyüklüğün önünde, azametin karşısında

Eğilirim hürmetle, eğilirim

En büyük ihtiramla.

Prens Otto von Bismarck (1815-1898)

Beyanatlardan derleyen ve çeviren: Ehl-i Sünnet Mecmuası (Abdurrahim Zapsu)

Sadeleştiren ve uyarlayan: Ahmet Yalçınkaya

Veda

Veda bir göçmen kuş kanadı desem,

Belki yürek delen bir şaşkın mermi…

Veda faniliğin soyadı desem;

Ömür bir lahzadan fazla sürer mi?

Kimleri tanırım bilmem kaç yıldır,

Hepsi göz kırpacak kadar yer tutar.

Veda vakti gelmiş gönlünü kaldır;

Zaman alır seni yabana atar…

Her ayrılık bir dert, bir yeni düğüm:

Acep aranılan çocukluk mudur?

Veda beyaz hüzün, asıl gördüğüm:

Hayat gözyaşıymış, çare yok mudur?

Dağ

eteği başka halka, başka halkadır başı,
belli ki kendisine süs yapmıştır gümüşten.
koynunda toprak, çiçek, taş ve su arkadaşı;
heybeti sanki çıkmış masaldan veya düşten.

altında ince yollar bitmez tükenmez umut,
omzunda nefes alır gelen bilge fırtına...
ellerinde aldırmaz bir kelebek gibi mut;
dolaşır aklı gökte, özgürce, kana kana.

fakat o bile ürker insanın gizeminden,
med cezir gibi aysar gözlerinden kızların.
kim suyla deler taşı, sade su verip tenden
ve ışığını başka kim çeker yıldızların? ..